sanırım bunu en mükemmel sergileyebilen ve bizlere de örnek olmak vazifesiyle öğretebilecek olan canlılar; çocuklar.
şöyle bir şey gördüm bugün;
yerde ters dönmüş can çekişen bir arı var. çocuğun biri başında diz çökmüş suratını asmış, annesi; "hadi gidelim." diye baskı yapıyor. çocuk kalkmıyor; "ama anne burada çok üzgün bir arı var!" anne, bize bakarak; "ne yapayım çocuğum, alıp veterinere mi götüreyim?" diyor. ani bir hızla dönüp, "hadi yardım edelim!" diyorum. anne utanıp, gelip arıyı düzüne çevirmekle kalmıyor, kimse ezmesin diye üşenmeden alıp yandaki bahçeye bırakıyor.
çocuk güldü. gülüşüyle bir can kurtardı. ne büyüksün sen güzel çocuk. ilahi, mutlu ettin akşam akşam bizi de. saflığın ne teninde ne bakışlarında ne sımsıcak gülüşünde, saflığın içinde ve insan olduğunu bildiğin güzel; ama bilinçsiz bilincinde. hep çocuk insan kal olur mu? ben gülüşünü nerede görsem tanırım. birlikte nice hayatlar kurtarır mıyız ki? umutsun sen, güzel çocuk...
