sabah evden çıkıyosun. güvenlik görevlisini görüyosun, her defasında günaydın diyosun. iyi bir şey yapıyosun evet, ama günaydın demezsen kendinden bir şey eksilecek gibi düşünüyosun. aynı kapıdan geçen yüzlerce insan yüzüne bakmadan geçiyo adamın, buna özenmiyosun aslında, "ben insanları statülerine göre ayırmayan bir insanım" yalanını söylüyosun kendine. olur mu lan aslında tam da insanları statülerine göre ayırdığın için veriyosun o selamı! yoksa kapının önünde bekleyen herkese selam vermek gibi bi huyun yok ki. neyse mutlu olmuş gibi görünüyo ya kapıdaki, sen de seviniyosun. zaten bulunduğun mekanlarda seni en çok seven insanlar hep aynı insanlar. sitenin güvenlik görevlisi, okulun kantincisi, ofisi temizleyen amca. patron değil, dekan değil.
yeni insanlarla tanışıyosun, şimdi adam komik bi elemansa ilk tanışmanda komik bir şeyler anlatıyosa yarıla yarıla gülmeyecek misin? güleceksin arkadaş senin kafan böyle çalışıyor, komikse gülersin. halbuki öyle değil, iş ortamındaysan bu gibi durumlarda cool bi gülümsemeyle "haha bak bu güzeldi" diyip ufka bakmaya devam etmen lazım. nasılsa kimse sana "lan dingil madem güzel, güzel diyeceğine gülsene" demeyecek. mesafe koy arana yeni tanıştıklarınla, yabancılaşabildiğin kadar yabancılaş. her defasında söyle kendine aslında şöyle şöyle değil böyle böyle yapmam lazım diye, ama her sabah yine aynı şeyleri yapmaya devam et. hayır gece yattığında "aslında şöyle şöyle yapmak lazım" demeyen bi insan olsan, yaptıkların da sorun olmayacak, en doğru bildiği şeyi yapmaya devam eden bi fani olacaksın. ama yok kendin olmaktan o kadar kurtulamıyosun ki, gece uyumadan önce de yakalıyosun kendini; "öyle değil böyle olcaktı o hafız" diye. lan bi git başımdan.
gönül işlerine hiç girme zaten. en başından beri kendini olduğun gibi anlattığın ve hep kendini olduğun gibi anlattığın için her şeyi bok ettiğin kişilere, bütün o bokluğun içinde hala kendini olduğun gibi anlatıyosun. onunla konuşurken, mesajlaşırken, mektuplaşırken, kavga ederken, hep aynı insansın, şu dünyadaki en şeffaf şeysin. ve o şeffaflık o kadar boktan görünüyo ki, kendinden verecek hiç bir şeyin kalmıyor, kendi kendini bitiriyosun, dolayısıyla ilişkiyi.
en başından beri umursamadığın bi ilişkin mi var; bitti. istesen de umursayamıyosun onu artık. karşındaki yırtınıyo, çabalıyo, sen her gece yanında mışıl mışıl sıcacık uyurken güzel yüzüne bakıp yine "lan bak böyle böyle yapıyo yazık ediyosun bu kıza" diyor da olsan kendine, sabah uyandığında yine her lafına bi kulp takıyosun, her hareketi batıyor sana. ilk fırsatta aldatmanın yoluna bakıyosun ki ayrılma zahmetine girmek zorunda kalma, ekstradan bi skor yaparken umursamadığın bu ilişkiden de kurtulmuş ol.
aynı seni, bildiğin aynı seni; sadece içinde bulunduğun bokluğu yine açıkça anlattığın için cool, ne bileyim gizemli falan görenler oluyo, onlara da durumunu ne kadar anlatırsan anlat hep öyle cool, öyle gizemli oluyosun. o saatten sonra zorlamıyosun da her şeyi açıkça anlatmaya, herkesin nabzına göre şerbet vermeye alışmışsın çünkü, hayatın öyle daha kolay olduğunu görmüşsün, iyi kardeşim gizem mi dedin, ben sana esrarengiz vereyim diyosun. onu da yiyolar. her malın alıcısı var.
ama en acısı, hakkaten en boktanı -ki bu yazıyı yazmama vesile olmuştur-, lan sözlük gibi bir ortama giriyosun. yine kendinsin arkadaş. öyle "kendin ol" falan mottolu yerli ve gavurca şarkılar halt etmiş, neresi güzel kendin olmanın? o kadar özeniyorum ki trolllük yapan elemanlara, lan adamlar bulmuş böyle bi ortamı, kimisi yıllarca elektrik süpürgesiyle girdiği ilişkinin acısını "iflah olmaz çapkın" imajıyla çıkarıyor, kimisi açlıktan nefesi kokarken cool bi adam olup hayattaki her şeyi parasıyla elde eden bi adam oluyo. oturup bunlara cevap veren, gerçekten anlattığı gibi olup olmadığını merak eden yüzlerce insan buluyo. yakın gelecekte benden ses çıkmamaya başlar da tam o sırada yeni bir troll kazanırsanız bilin ki o benim, başka birisi olmayı becerebildiğim anda bambaşka bi tipleme olarak dalarım sözlüğe ruhunuz duymaz.
