evine, senden habersiz birazda zoraki, birisi bulup getiriyor bunu. ilk başta böyle korkuyla karışık nefret ediyorsun. gördüğün yerde "pisst lan" deyip tekmelemeye çalışıyor, "uzak durr benden" diye bağırıyorsun. yiyeceği, alt tarafı iki lokma şeyi, suratına çarparcasına atıp kaçıyor, odanın birine kilitleyip dışarıya çıkarmıyorsun. sonra aradan belli bir süre geçiyor, yavaş yavaş yanına sokuyorsun, elinin altında tüylerini okşamaya başlıyor, yapayalnız kaldığında yanında sıcacık yatırıyor, derdini anlatmaya, onunla konuşmaya başlıyorsun. seninde hoşuna gidiyor. alışıyorsun kerataya. derken birgün yorgun argın eve geliyorsun, moralin bozuk, hayatının belki de en kötü günü, tek ihtiyacın bir arkadaş, bir canlı nefes, arıyorsun keratayı, bakınıyorsun etrafa, ama yok. nerde bu nerde bu derken bir bakıyorsun kaloriferin köşesinde, o minicik patilerini istemsizce havaya dikmiş, boynu öne düşmüş, kaskatı bir şekilde yatıyor. seninde boynun düşüyor yanında. anlıyorsun kıymetini, gözlerin doluyor, düşüyor bir damla yaş. ne yaptın be kızım deyip üzülüyorsun. ahh ahh görüyomusun lan yaptığını terbiyesiz.
