bunlar ondan duyduğum son sözlerdi. haklıydı da üstelik. kölesiydim onun. ne isterse yapacak, hiçbir isteğine karşı çıkamayacak bir köle. ''bunun tadına alışan, bırkamaz aslanım'' demişti. onun kölesi olmak, onun tarafından aşağılanmak ve her fantezisine, istemediklerime bile rıza göstermek, benden çok şey alıp götürmüştü. oysa ilk sevişmemiz ne kadar da inanılmazdı. onun naif sözleri, masum bakışları ve bencillikten uzak hareketleri, beni kendisine aşık etmeye yetmişti. peki değişen neydi? o inanılmaz adam nasıl da duyarsız bir para avcısına dönüşüvermişti. şimdi aramıyor. telefonlarımı da açmıyor.
ben hala kölesiyim onun, ama artık satılık ve üzgün ve yitik.
