saklı olduğun ya da saklı tuttuğun kederlerinle yalnızlıkta rastgelmiş bir çarpışmadan sonra göz göze gelmek gibidir. zihninin tüm çabalarıyla hamleler saydırırken bu "olmaz" lara, hala anlamsız bir ümit taşıyor olduğunu kendine bile itiraf edemezsin. odanın bir duvarı "keşke" diğer duvarı "belki de" diye anılır. pişmanlık ya da ümitlerle çarpıştırılırsın bir o duvara bir ötekine.
bir senfoninin doruk anına yaklaşır gibi çekersin nefesini, zaman yavaş akmaya başlamıştır... bedenin mi bu gittikçe büyüyen yoksa yalnızca gözlerin mi? kulağında trafiğin, kalabalığın, okul zilinin, araba kornalarının, metro durak uyarılarının, yaprak hışırtılarının, atılan tokatların, deniz dalgasının ve baş ağrılarına sebep konuşmaların seslerini duyarsın aynı anda. bir doğumun son anlarına yaklaşır gibi tırmanan bir jenerik... anımsatmasından korktuğun şarkıların nakaratlarını duyarsın... ve yükseliyor kızgınlığın... göğüs kafesini sonuna kadar doldurdun... ve son damlaları bu bardağın...:
bir ahhh çekersin ve boşalır tüm dumanın. uzun soluklu bir kederin adıdır bu. hepsi bir kaç saniyede gerçekleşir bu soğuk heyecanın. bir "ah" nidasının hikayesidir. ve duyulmamışlığıyla saklarsın sıradaki nefesine... bir dağı yerinden kaldırmış kadar yorgunsundur artık. hüznün seni bulaştırdığı en kirli elbiselerinle eğer başını; o en bilge ve en yorgun bakışlarını dikersin karşına, karşında olmayan insana. soğuk heyecanlarla yaklaşıyorum sana. caydığım umutlarımın yırtık fotoğraflarını göreceksin.
