nihayetinde beşiktaş'a kocaman bir tebrik yolladığımız maç. akşam akşam bizi şenlendiren maç olmuştur. ömrümde galatasaray dışında hiçbir türk takımını avrupa'da böyle delicesine desteklediğimi de hatırlamıyorum, üstelik "ülke puanı" geyiğini hiç sallamam açıkçası. bu başlıkta evvelden girdiğim bir entry'de "futbolcuların o zamanki psikolojileri maçın sonucu belirler" demiştik, öyle işkembeden 8-0, 10-0 biter şeklinde sallanmaması gerektiğini söylemiştik. ha gene de man utd kazanır demişiz, göt olmuşuz, iyi olmuş. bugün de rahat ve moralli olan beşiktaş kazandı, kesinlikle dikkat edilecek bir nokta var bana göre;
20 ekim 1993'den sonra ilk kez bir türk takımının böylesi büyük bir takıma karşı deplasmanda eli ayağına birbirine dolaşmadan top oynadığını gördüm, beşiktaşlı futbolcular kendi içinde yaptığı kısa paslarda bile bunu hissettirdi, açık açık "ben bu adamlardan korkmuyorum" diyebildi, korkacak bir şey yoktu da zaten, bizim ligde bile yapmadıkları kadar rahat ve düzgün tek pasları old trafford'da yaptılar bu şekilde, nihayetinde sonuca da gidildi. en son galatasaray old trafford'da 2-0 geriye düşünce oynamıştı böyle sağlam bir şekilde. her zaman dediğimiz gibi tekniğin taktiğin ötesinde, kafanın içinde kazanılır maç, bu da artık o gözümüzde çok büyüttüğümüz takımların deplasmanlarına gittiğimiz zaman kulağımızda küpe olarak kalsın.
manchester united her ne kadar 2-3 tanesi dışında tamamen as futbolcularından yoksun olarak sahaya çıksa da her zaman manchester united'dır ve ömrümde bu takımın uefa şampiyonlar ligi semalarında old trafford'da bu kadar çaresiz kaldığı bir maç hatırlamıyorum cidden. göte dayanan yumurtanın etkisiyle bastırdıkları duraklama dakikalarında rüştü'nün kurtardığı iki çok net kafa vuruşunu saymazsak, ilk yarıda obertan'ın sağ çaprazdan bomboş durumda kaçırdığı gol vardı tek adam gibi gol pozisyonu olarak. bunun dışında öyle çok net bir pozisyon hatırlamıyorum. bir de ekleyelim rüştü hayatının maçını çıkardı, bu maçın yıldızı kesinlikle bu adamdır hele o son dakikalardaki kurtarışlarıyla.
alex ferguson denen adamın delirmesi olsun, oradaki bir avuç türkün manchester united denen reklam harikasının 65 bin tane karton taraftarını susturması olsunt*, o stadda türkçe tezahüratların inlemesi olsun her şey çok güzeldi. ibrahim üzülmez bile bir taç atışı esnasında tribünlerin sevgilisi oldu, 45 kiloluk cristian ronaldo hüviyetindeki gabriel obertan ise onu pek sevmedi kanımca. dikkatimi çeken şu ki manchester united old trafford'da türk takımlarından uzak mesafeli gol yeme alışkanlığını sürdürdü; 1993'de arif erdem, 1996'da elvir boliç ve şimdi de rodrigo tellotheatre of dreams semalarında uzaktan gol atan isimler oldu, bu gollerin atıldığı tüm maçlarda da sahadan skor olarak hüsranla ayrıldılar.
bir de şu "yedek takımı yendiniz, osuruktan maçı aldınız" diyen ekip var ya, ben hepsine ağız dolusu bir siktir çekmek istiyorum huzurlarınızda. beşiktaş bu maçta bir avrupa devini deplasmanda yenmenin dışında avrupa'ya da tutunmuştur bu galibiyetle, en son maç cska moskova'yı içeride yendikleri vakit avrupa ligi'ne gideceklerdir dolayısıyla sevinmeleri hakkıdır. yıllar sonra bu maçın skoruna göz atıldığı vakit "ama orda yedekler vardı" falan yazmayacaktır, "man u 0-1 bjk" yazacaktır. 2004-2005 sezonunda bundan 15 kat komik bir kadroyla sahaya çıkan manchester united'ı karton cehennemlerde 3-0 yenip de haftalarca kutlama yapan insanlar hatırlıyor hafızam, önceki deplasman hezimetinde de o "paf" oyunculardan bellion'dan gol yiyen bir takımdı bu, oraya gelmesin şimdi konu. fanatikliğin bokunu çıkartırken götle gülünecek duruma gelmeyin, bana şurada beşiktaş'ı savunduruyorsunuz ya, daha da gelmeyin.
bir de bunu nasıl belirtmedik ki, mustafa denizli'nin ilk şampiyonlar ligi galibiyetidir kendisi, böyle bir maça nasip oldu.
