telefon çalar. arayan annem. oğlum çabuk eve gel ben gidiyorum elmalıya anneannen hastalanmış. annem telefonu kapattı. içimden kızıyordum 48 yaşına gelmişti annem ve annesi tarafından 2 yaşından beri reddedilmişti. her gördüğünde "döğüsün kızı" diyordu anneannem anneme. hiç sevgisini göstermemişti.
oysa benim güzel annem bizi nasıl severdi. nasıl kollardı. anlamıyordum niye gidiyordu. her gittiğinde hoşgeldin küfürüyle karşılaşıyordu.
aradan bir hafta geçti. güneş yeni doğuyordu. telefon çaldı arayan yine annemdi. ağlıyordu. ömer gel anneannen öldü. cenazesine yetiş.
annem için gidiyordum. musalla taşındayken yetiştim.
hoca sordu:
-hakkınızı helal ediyor musunuz?
-annem için ediyorum.
-hakkınızı helal ediyor musunuz?
-annem için ediyorum.
-hakkınızı helal ediyor musunuz?
-annem için ediyorum.
cenazesini omuzladım. ben bu kadının neyi oluyordum. anneannem miydi? annemin annesi miydi?
mezarlığa giderken bunu düşündüm. ilk toprağını benim atmamı istediler. o sırada kefenden yüzünü gördüm çok az. ömrümde 3. görüşümdü. ve 20 yaşındaydım.
annemin yanına gittim, ağlıyordu. ve içimi yakan şu cümleyi kurdu:
