çevremizdeki boşluğu ancak, başkalarının sözcükleriyle doldurabiliyoruz; başkalarının sözcükleri de başkalarının hayatlarıyla temasa geçmemizi sağlıyor. Aslında insan bir yalnızlıktır ve biz böylelikle ağırlığımızın bir kısmını alırken bazen... bazen; ağırladığımız insanın omuzlarına yüklüyoruz... onca sırnaşık kahkaha, onca pişmanlıktan sonra bazen bir kent düşüyor içimize... her şeye rağmen, "bir şeyler eksik kaldı" diyoruz, belki de bazen tamamlıyoruz.
