büyük bir zevkle yaptığım iştir. biletimi alırken asla belirtmem koridor tarafı mı cam tarafı mı diye. çünkü otobüs kalkana kadar yaşanacak o heyecanı hayatımdan silip atamam ben. binerim otobüse, teker teker bakarım sayılara. ama ayıların koridor mu cam mı olduğunu görmez gözlerim, onlara duyarlılıklarını kaybettirdim bilerek.
sonra benim numaranın olduğu çift kişilik boş koltuğa gelir, hemen cam kenarına yapışırım. takarım kulaklığımı da, çıkarırım kitabımı da. ama ne kulaklıktan gelen sese konsantre olabiliyorumdur, ne de okuduğum kitabın tek kelimesini anlıyorumdur. çünkü o anda adrenalin seviyem tavan yapmıştır.
"acaba koridor tarafında mıyım cam kenarında mı?", hepsinden önemlisi "eğer koridor tarafındaysa biletim; yanıma oturacak kişi, ne sesini duyurabileceği ne de kendisini görebilecek birisine(kulaklık ve kitap kombinasyonu) dokunarak kendisine baktırıp(kitaptan başımı kaldırmam), kulaklığını çıkarttırıp, o kişiye 'pardon benim biletim cam kenarında' diyebilecek midir?". ne büyük stres, ne büyük heyecan!
genelde benim gibi tiplere uyuz olurlar. neden olurlar hiç anlayamam. en büyük kozları "ilk gelen herşeyi yaparım mantığında olamaz, benim biletim cam kenarı çünkü" dür. ama şunu hiç fark edeni görmedim: cam kenarı bilete sahip olmanın sebebi de, aslında o bileti benden önce almış olman değil midir? ben senden önce almış olsam biletimi, cam kenarını alırdım zaten. demek ki yine bir öncelik söz konusu olan.
eee o zaman nasıl karar vericez kimin cam kenarında oturacağına? kim hak ederse o oturacak! eğer yukarda anlattığım tüm o işleri yapıp beni yerimden kaldırabilirse, hak eden kendisi olacaktır, ve sike sike yerimi vereceğimdir. ama eğer bunu hak edemezse, hayatta kopardığını parçalayamayacak, hakkını arayamayacak bir tipse eğer, zaten sevmem öyle tipleri, hak ettiğini bulsundur. senin gibiler yüzünden herkes sessizleşti bu ülkede, kimse hakkını aramaz oldu, evcilleştirildik(genel çıkarımımı da yapar, yazımı öyle tamamlarım*).
edit: geç gelen tanım-> yukarıda anlattığım işleri yapan yolcudur.
