türküm ve sünniyim. istenilen öğretilmiş yıllarca bana(bize). türkiye'nin yakın tarihini bile araştırmamışım, sloganlarını ezberlemişim sadece. şimdi okudukça ve araştırdıkça öğreniyorum ki, ben de sürüden biriymişim.
son birkaç yıldır empati duygum gelişti. ideolojim, ırkım ve mezhebimden olmayanların acı çekemeyeceğini, sadece bize acı çektirdiğini düşünürdüm. hatta onlar olmasa ne güzel olurdu!!! hele insanların seçemeyeceği olguları üzerlerinde barındırmalarına nasıl da hor bakmışım. ama insanlar insandı! sadece insan!
şimdi tüm içtenliğimle özür diliyorum.
* yıllar önce -"hadi lan, en iyi kürt ölü kürttür" şakaları yaptığım için,
* madımak'ta yakılanları seyrederken -"banane, gebersinler" diyecek kadar insanlıktan uzaklaşmış olduğum için,
* tuncelilileri hep "kamer genç*" gibi sandığım ve "ulan devlet bile sizi ilinizden dışarı çıkarmıyormuş, o kadar hainmişsiniz" dediğim için,
* diyarbakır cezaevi denildiği zaman "hem kürt hem komünistse hak etmiştir" diyebildiğim için...
daha uzatılır bu liste. şimdi bakıyorum ki, yakın tarihimizi, karşımızdakilerin hassasiyetlerini hiç sorgulamadan, haklı sebeplerini hiç bilmeden ezberlemişiz yaşam tarzımıza göre sloganları. ben kendi payıma düşen kısmın farkına vardım, insan olmak duygusunun gereği.
