Son günleri yaşamak ne kadar kötü, biliyorsun her şeyin biteceğini vücudu onun değilmiş gibi geliyor adama. Dışardan izliyorsun bir bir yaptıklarını. Eskiyi düşünmüyorsun artık eski umurunda değil geleceğe bakıyorsun kaçırdıklarına; Ne kadar çabuk geçiyor hayat oysa hep yavaş geçtiğini düşünmüştüm. Ertelemiştim tüm küslükleri sonraya meğer ne kadar da hızlıymış hayat elimden kaçmasına öylece izin verdim. Daha 20 li yaşlara gelmeden veda edeceğim bu yalan dünyaya çok şey istememiştim aslında bizi yaratandan mutlu bir ailem olsun yeterdi bana. Şimdi bırak aile kurmayı ufak bir bebek bile sevmeden veda ediyorum. insanın sonunu bilmesi harbiden çok kötüymüş. Öleceğim bunun kaçarı yok. Biliyorum her şeyi günahlarım fazla olduğu için cehennem kapılarında sürüneceğim. Oysa namaz kılmayı da bırakmıştım altmışlı yaşlara bastonu elime aldığımda dönecektim Allah a; planlamıştım her şeyi her şey kusursuz gidiyordu. Ama şu hastalık bulmasaydı beni. Meğer ne cahilmiş her şeyi bildiğini sanan ben. Büyük umutlarımda yok değildi hani. Ufak tefek şiir karalıyordum onlardan bir kitabım olsa fena olmazdı hani. Yılmaz Erdoğan a özendiğim ses kayıtlarımda cabası. Bilemedim işte nasıl bilebilirdim ki kapıya bu kadar erken dayanacağını Azrail in misafirperverliğimizden mi ne kovmakta gelmiyor içimden gelsin işini yapsın ve gitsin istiyorum. Umarım çok acıtmaz canımı acıtsa da umurumda olmaz herhalde yoksa olur mu ? Bunu da bilmiyorum. Ama hiç bu kadar yaşamayı istememiştim. Hep bu dünyaya hakaret eder öleceğim günü beklerdim. Şimdi ise nispet edercesine yaklaşıyor o günler benim ise ellerim, kollarım bağlı. Diyebileceğim tek şey Azrail çok acıtma canımı.
