bozuk bir alaboranın demirlerinden aşağı sarkarken hayatımız boyunca ne yazıkki o havuza düşüyor bir bir hayallerimiz, biz eksiliyoruz, sadece bedenimizi kurtarabiliyoruz. evet orada bile avaz avaz şarkı söylemeyi bilenlerimiz var, sevdiğinin elinden tutup o anların dahi üstesinden beraber başa çıkmak için didinenimiz var ama biz bunlardan biri olmayı başarabildik mi? *
