bakıyorum saatime, 18.30.. ne yapılabilir ki o saatte? ne bir şeyler okumak geliyor içimden ne de herhangi bir şey izlemek. sevdiceğe mesaj atsam... yok lan, daha yeni tartışmışız ne diyeceğim ki? beklemek lazım biraz daha. ders çalışsam olur mu acaba? çalışamam ki şimdi onunla aramız bozukken.. yapamam yani, aklımda o varken.. yemek yesem karnım tok gibi.. susadım galba ama mutfağa gitmek için 10 adım atmaya mecalim yok.. müzik dinlemek de istemiyor ki canım..
oturuyorum hala bunları düşünürken, saat olmuş 18.45.. o an bırakıyorum kendimi, düşünmüyorum artık hiçbir şey.. artık ne sevdicek var aklımda ne tartışmalarımız ne yemek ne dersler ne de televizyon.. dedim ya bırakıyorum kendimi.. zorunlu olmasam nefes bile almayacağım. yorulduğumu hissediyorum ama uyuyamıyorum da. uyusam rüya görürüm, istemiyorum rüyaları. yalnızım o an. sadece ben varım, tek bir kişi bile yok ve tabi ki onların hayatımdaki etkileri de.. bir başımayım dünyada işte..
gözlerimi dikmişim bir noktaya, bakıyorum sadece. birden kapı açılıyor. şaşkın gözler görüyorum karşımda, ablam. saate bakıyorum 19.30. "ne yapıyorsun sen böyle" diyor. önceden de bu şekilde yakalamış beni defalarca, korkuyor aslında. bir sorunum olmasından, üzülmemden, bir şeyleri kafaya takmamdan korkuyor. canımın acımasını istemiyor o. "hiçbir şey" diyorum gülümseyerek. onu da üzmeden yalnızlığıma dönmeyi bekliyorum sonrasında.. herkesten uzak, üzülmeden, tek başıma.. bekliyorum işte, kalabalığın içindeki yalnızlıktan kurtulmayı.. bekliyorum, yaşamaktan üşendiğim, beni her geçen gün daha çok üzmeyi başarabilen bu hayatın son bulmasını...
