daglar yuregimizi, ulasamaz zile bir turlu. cocuk gozlerinde masum bir huzun. parmak uclarında yukselir umarsızca. ama ulasamaz zile... tek istedigi otomata basacak sefkatli bir annedir. içeri girmektir dilegi... sıcak evdir dilegi... ama ulasamaz zile, bekler apartman onunde. kucuk gozlerinde iç yakıcı bir huzun...
sonra ordan gecen tesadufi amca beklenir. fedakar, zile yetisebilen bir amca. baba demek ister ona cocuk. kapıyı acmıstır ona cunku.
asansore biner cocuk. kucuk bacakları canta tasımaktan yorulmus. kolları uzanır tuslara ama eli ulasmaz 7. katın tusuna. aynı huzun coker yine asansore. cocuk iner asansorden. yuruyerek cıkar katları tek tek... evine gelir bitkin, bezgin ve aglamaklı... artık tek istegi ana kucagıdır. ama yine ulasamaz zile. yuksektedir cunku ziller, hep yuksekte. cocugun ulasamayacagı kadar yuksekte... kapıyı tekmeler cocuk ufacık ayaklarıyla. aglar bir yandan caresizce. sonra acar annesi kapıyı. masum gozlerde kristal taneleri...anne zillere basmak istiyorum der. annesi yutkunur. caresizce yutkunur. olacak kucugum der, olacak.
ama sen uzulme kucugum, huzunleme. aglamaklı olma. bugun ulasamadıgın zili yarın dizinle calacaksın, hatta ayaklarınla belki. yeter ki umidini kaybetme sen, hep dik dur. calıssın hipofiz bezin ve epifiz tabi ki. senin de uzar bir gun boyun. kocaman olursun sende. biter bu kara yazgı. insanlar ust raflardaki kitapları ister senden. kapılara carpan basın, dolmusta kafanı egersin ayaktayken..sen yurekli ol kucugum..sen umutlu ol yeter ki..
