aramak... içindeki son umut tanesi de bitene kadar onu aramak. onu, o kendinden bile daha çok sevilesiyi, ruhunu parçalara ayırıp ona çiçeklerle sunulasıyı aramak, kör rahipler gibi yüzüne, aslında yüzüne değil kalbine tapılasıyı aramak. sonra bulamamak. içinde hep birşeylerin eksik kaldığı hissiyatı, hayatın yüzüne her bakışında, biraz daha anlamsız gelmesi... her sevgili görüşünde, gülümsemek, onlar adına sevinmek ve sıcaklıklarını yüreğinde hissedip heybeni yeniden umutla doldurarak yollara düşmek, ama sonunda gene hüsran. acı, keder, boşluk, hayat...
