güzide dilimize "zamanın külleri" olarak çevrilmiş, 1994 model bir wong kar wai filmi.
karate kurate filmleri ile ilişkimi henüz 9 yaşında iken sonlandırmıştım. sevmem. seveni sevebilirim ama. belki iyi biridir ne bileyim. karate/dövüş filmi seviyor diyor insan dışlanır mı amcaoğlu. haa, sevmese daha iyi tabii. filme noldu? ne diyoduk? oldukça emosyonel başladıktan sonra karateli, uçan depikli sahnelere filan dönünce şaşırmadım değil. zira wai, dövüş filminden ziyade iç sövüş filmi çeken bi üstad. yine de aralarda leziz diyaloglar vardı. karate kid ve wai severlere selam ederek, tuğla kırmak için entry'me burada son veriyorum. görünce istiyor be insan, şöyle iki depik atayım, iki tuğla kırayım. şiddet hoş değil tabii. evde -abartmadan- deneyiniz.
...
she said the root of man's problem is memory. without a past, everyday would be a new beginning. wouldn't that be great?
