önce sorular ve değerlendirmeler başlar. sonra yargılar; cesurca.
yüzüne bakmaya cesareti yoktur bi' tarafın. ve telefondan yürütürsün bu konuşmayı. belki de insana kendini en yalnız hissettiren anlardan biridir de bu...
seviyorsun, o da seviyor. ama bağlanamadığını söylüyor *. sen kırılıyorsun, hem de çok.
seni kırmak, üzmek istemiyorum safsataları başlar. o an senin düşündüğün şey kızgınlığa çevrilir.
sonra olgun bir hareketle ayrılık kararını verirsin. ilk adımı sen atarsın; çünkü karşındaki o kadar cesaretli değildir hala. ileride pişman olurum duygusuyla saçmalamanın sınırlarını zorlamakta.
resmen ayrılınır, sen iki damla gözyaşı dökersin. silemez bile o. telefondadır çünkü.
banktasın, bi' parkın ortasında, kedileri izliyorsun. ve ağlamaktan nefret ediyorsun.
şimdi ayrıldın sen. ve normal konuşman sürüyor. sankı beş dakika önce ayrılmamışsın gibi muhabbetini ediyorsun, saçma sapan konulardan. belki bir dedikodu bu muhabbeti sürdüren..
korku başlıyor, içini sarıyor; sen izin vermek istemesen de.
hoşçakal demenin zamanı geldi. ama konuşma uzuyor, mantıksızca hem de. neyse ki telefonun şarjı bitmiş bulunuyor ve kurtuluyorsun o hiçbir şey olmamış gib konuşma işkencesinden.
