televizyonda lezbiyenler ile ilgili bir haber var, ailecek salonda oturuyoruz...
-abla, hani sen lezbiyenler çok güzel oluyor demiştin ya... *
+saçmalama be... ben demedim, başkası demiştir, karıştırıyorsun heralde. (bu arada anne ve baba, korku, endişe ve hayal kırıklığı karışımı bir bakışla bana bakmaktalar. ben bu cümleyi kurunca bi rahatlar gibi oldular ve kardeşime döndüler) kardeşim sesini yükselterek...
-ya sen dedin, hatırlamıyor musun? (bi an kendimden şüphelendim, acaba bi ara öyle bi düşünceye sahip olmuş da bunu kardeşimle paylaşmış olabilir miyim diye... iyi de hatırlamıyorum)
+yaa sus. (dedim, ama bu inat hala kendinden emin bir şekilde iddia ediyor, zaten ben de bu yüzden acaba dedim mi diye düşünüyorum. bu arada anne-baba merakla bekliyor sonucu, tek kelime etmeden)
-hani dedin yaa.. defne joy foster... (yine devam edecekti ama ben aldım sazı elime ve başladım)
+gerizekalı ne lezbiyeni, melez dedim ben melez... hıh. (çok şükür aklandım, anne ve baba bu arada televizyona döndüler büyük bir rahatlama ve biliyorduk zaten bir yalışlık olduğunu bakışı ile)
-aman işte karıştırmışım ne var. işte dedin ya sen melezler çok güzel oluyor diye... (salak ya... bi de nasıl kendinden emindi, öyle bir bakıyor ki, bu şekilde beni cinayet işlemiş olduğuma bile ikna edebilirdi o derece yani)
