uzun bir aradan sonra, arkadaşın zorlamasıyla dışarıya çıktım. bin bir türlü bahane uydurdum dışarı çıkmamak için ama fayda etmedi. ulan bir de hava da soğuktu. sıcacık odamdan çıkmak o kadar zor geldi ki anlatamam. aylak aylak sokaklarda dolanıp durduk. bir saat geçmedi ki artık özler oldum odamı, bilgisayarımı, msn de görüştüğüm platonik aşkımı, plastik sandalyemi. ben böyle garip özlemler içinde bocalayıp dururken arkadaş da bastırıp duruyor:
- e anlat yavf neler yapıyon?
- **
- yavf sen de hiç anlatmıyon, hep ben anlatıyom..
- **
- var mı manita falan he, hadi hadi saklama benden?
- **
- daha ne var ne yok?..
- **
off sözlük off... ne kadar sıkıldım anlatamam. yalnızlık gibisi var mı? işkence gibiydi, inanmazsın. bir ara izimi kaybettirip eve kaçmayı düşündüm vallahi. ama onu da yapamadım. katlandım bu işkenceye.
ve şimdi sözlük ohhh be diyorum. işte evimdeyim, yalnızım ve mutluyum. kimse karışmasın bana. yaşasın, evet ben asosyalim.
