pırıl pırıl zeka, az rastlanacak nitelikte donanım, kıvrak, zengin bir dil, harikulade tasvirler, insanı afallatan, nereden bulduğu konusunda şapka çıkarttıran teşbihler, daima haksızlık, zorbalık ve zulüme karşı dikilen güçlü bir ses. yaşayan yazarlar içinde türkçeyi en yetkin kullanan bir kaç kişiden biri olmak. bütün bunlar yeterli olabilmekte mi acaba, metamorfoza uğramışcasına müritlere dönüşmüş hayranların cömertçe ve gayrı kabil-i rücu şekilde bahşettikleri ' vicdanın sesi ' ünvanını anasından emdiği ak süt kadar helalmişcesine hak etmek için? yazısının çıktığı her gün onlarca okurun sözleşmişcesine on tam puanı ortalamada tutturabilmek için? yoksa tam da bu mudur yıldırım türker'i mezallim, trajedi, haksızlık ve dramlar içinde paşa gönlünün çektiğini cımbızla seçiverme konforuna sevkeden, kimilerine hep duyarlı ve alesta, kimilerine her zaman kör, sağır ve lakayt bırakan? hiç sorgulamayan bu yıldırımtürkermania mıdır kendisine hiç yanılmaz, omnipotent sanrılar içersinde daima evrensel doğrular vazetme lüksünü armağan eden? radikal gazetesindeki köşesinde tebessümden hınzır bir müstehziliğe yol alan resminin, yazılarının satır arasında da gözümün önüne gelmesinin nedeni onun hiç terketmediği ' ben öyle buyurdum, o halde öyledir ' keskinliği midir acaba? bunları düşünmesini arzu ettiğim yazardır kendisi.
