benim asosyal oldğumu sözlükte okuduğum bir entry hatırlattı.* ben de o arkadaş gibi asosyal olduğumu farkettim. ama ben insanlarla diyalog kuraabiliyordum eskiden. mesela ilkokulda arkadaşlarım vardı. hatta orta okulda da vardı. ne olduysa lisede oldu. sanırım bu internetin meymenetsizliği. babam, annem asosyal olduğumu söylüyorlardı inanmıyordum sayısız kız arkadaşım oldu. o arkadaşın entrysini okuduktan sonra onları düşündüm. ve hepsi maksimum bir ay sürmüştü. günlük ben de bir problem var. kızlarla ne konuşulur bilmiyorum ben kendimi internette ifade edebiliyorum duygularımı mimiklerime nasıl yansıtmam gerektiğini anlayamıyorum. msn de konuşurken smileyler yardımımza koşuyor. merak ediyorum o ilk entrynin sahibi arkadaşın meriç isimli arkadaş gibi olan benim de bir arkdaşım var zaten başka da yok arkadaşım. o kızlarla eğlenebiliyor farklı farklı çevreleri var. mesela mahallesinde ayrı, il merkezinde ayrı ve bir o kadar esnaf ve okul arkadaşları var. benim yok günlük. bu sözlükte 5 tane var başka bir de yurt arkadaşlarım var 2 tane zaten onlarda asosyal hepimiz sabah kalkıyoruz pc başına oturup gecc yatıyoruz diğer arkadaşım 2 gün yemek yemeyi unuttu bayıldığında anladık. mesela ben işemeye, sıçmaya üşeniyorum. tuvalet bana itici geliyor. okuldan bir arkadaşım ders notları var mı dedi 2 dk sessizc suratıa baktım cırtlak horoz gibi "yok" diye bi ses çıktı çocuk cık cık cık yaptı uzaklaştı.
bir örnek daha hoca sınıfta yoklama alıyordu klima muhendisi dedi. burda! ya benzer bir ses çıktı ağzımdan hoca yok diye işaretledi itiraz edip biz kendimiz imza atabiliriz! demem gerekiyordu bu benim hakkımdı ama burda diyemedim ki onu nasıl diyeyim?
açıkçası günlük ben kendimi böyle sevmiyorum ama sosyal olmak bana göre değil ki. ne konuşulur yani bir ortamda? nasıl kendini belli edersin hah klima muhendisi nerelerde ya? nasıl dedirtebilirim arkadaşlara bilmiyorum inan ki. ben insanların beynine belli programların yüklenebileceği teknolojiyi bekliyorum sıkıldım artık bu tarz dışlanmaktan bunları doktora anlattığımda sen dışlanmıyorum kendini dışlıyorsun diyordu. ama yapamıyorum ki herkes anısını anlatırken gülerken benim anlataak bir anım olmuyor. herkes kahkaha atıp altına sıçarken bana baktıklarında tebessüm edebiliyorum. düzelmeyi umuyorum artık hayat başlamak üzere sanki bi yerden işte ben buyum diyip kendimi kanıtlamam lazım. hoşçakal günlük başka yazılarda görüşmek üzere.
