benimseyemedim döndüğümde... kokusu değişmiş bir oda vardı dışımda ve ben alabildiğine yabancıydım içinde
oysa ana rahmim gibi benimsemiştim daha düne kadar.
sıkılganlık doğamın bi parçası tıpkı unutkanlık gibi... eğer bana senden sıkıldığımı unutturacak kadar zaman
verirsen eminim ki daha uzun süreler paylaşacağız, ama şunu unutma bunları yalnızca sen hatırlayacaksın
kafamın içindeler, sadece bir an gerimden geliyorlar yada bir saat yada bir gün ne farkeder....
gerimden geliyorlar ama kafamın içindeler; senin sizin herkesin ve herşeyin kaldığı yerdeler.
hatırlıyorum... neler olduğunun farkındayım, alışkanlık kalır sadece geriye bir tek o koyar. hala aynı
ipin peşinde saatlerini harcayan hiç aç kalmamış bakışların aç kalmış bakması koyar.
