klişe başlangıç. halbuki buraya içimden gelenleri yazmak için oturmuştum. o aptal, aptal ansiklopedik bilgilerimi bir kenara bırakmak, kabuğumun altındaki beni göstermek için oturmuştum. yazarak unutmak için.
unutmayı anlatmayı denemek gerçekten zormuş. önümde sözlükpad, beş dakikadır yazdığım son cümlelere bakıyorum.
tamam, başlıyorum. unutmak zordur. bu klişe bir laf değil, zordur, bu kadar basit. imkansız demiyorum. gayet imkanlıdır. kalbini paramparça edersen, sevdiğin bütün şarkılardan vazgeçersen, arkadaşlarınla konuşmayı, ailenle konuşmayı, kendinle konuşmayı bırakırsan.. unutabilirsin.
ben de öyle yaptım. zor, evet. tekrar ve tekrar unutmak zorunda kalmak, yani kalbimi paramparça etmek, sevdiğim bütün şarkılardan vazgeçmek, arkadaşlarımla, ailemle ve kendimle konuşmaktan vazgeçmek gerçekten zordu. en zoru da ağlamak istemek ve ağlayamamak.
korkunç. ağlayan arkadaşlarına özenmek korkunç. etrafındakiler üzülmesin diye ağlamamak korkunç. sahi, ne zaman bu kadar düşünceli oldum ben? ha unutmadan, hiç de abartıldığı gibi değil. kimseye özendirilmemeli düşünceli olmak. bencilken, haykırarak ağlayabilirken ve hatta ağlamana gerek kalmadan kafana estiği zaman terkedebilirken hayat çok daha güzeldi.
