özellikle üniversite zamanlarındaysanız çok zordur. çünkü insan dediğimiz olgu önce her zaman kendini düşünür. hani bu bencilliktir tamam ama bunun nedeni biraz da doğal yapıdan gelmektedir. o nedenle, bir ilişkiye başlandığında da genellikle herkes kendini düşünür. kendinin zevk alacağı şeyleri yapmak, kendi sözü geçmesi vs. vs. ancak yine yanyana olunca o bir iki kapris bir iki kavga bir sarılmayla bir bakışla geçer gider. gidebilir en azından. gelgelelim ayrı şehirlerde iseniz sadece telefonun ucundaki sestir sizi anlamasını sağlayacak olan şey. o nedenle zordur anlatmak, anlamak kendini.
işte bu noktada uzak mesafede bir ilişki götürürüm ben diyorsanız çok sevmek gerekli. değerini gerçekten bilmek gerekli. farklı yerlerde olmanın getireceği belki gereksiz kıskançlıklar belki gereksiz tartışmalara mahal vermemek için belki kendi eğlencelerinizi biraz kısmak bile gerekli. işte bu noktada eğer yaptığınız şey size sıkıntı veriyorsa, en ufak bir sıkıntı bile olsa zamanla büyür büyür ve bir süre sonra birbirinize "ben şunu yapmadım sırf şunun için" diye caka satmaya başlarsınız ki kopuşun başlangıcıdır bu. o nedenle sabahın 4ünde kalkıp trene binmek, 4 saat yola gitmek aynı gün geri gelmek, bunun her hafta belki haftada iki kere yapmak size eziyet vermiyorsa, telefonda saatlerinizi geçirmek size eziyet gelmiyorsa zaten gerçekten seviyorsunuz demektir.
ha uzak olmuş ha yakın. önemli olan varolduğunu hissettiğin aşkın hiç uzaklaşmaması...
