inanılmaz bir maçtı ..
belki de torunlarıma anlatırken futbol nosyonları kapsamında gözümden yaş gelecek tek anım. bilet sırasında kardan adama dönmüştüm ama olsun, o bilet elime değdiğinde bir güneş gibi içimi ısıtmıştı. nasıl ısıtmasın ki ? şampiyonluk yolunda en zorlu maçında kendimi bildim bileli sevdalısı olduğum takımımı destekleme fırsatını bulmuştum.
stad tam 2 saat öncesinden tıklım tıklım olmuştu, eminim maçın saati ile ilgili şüphelenenler bile vardı. bu arada maç başlamadan önce karşımızdaki tribünlerde olay çıkmış, o sezon her iç saha maçında mükemmel bir birlik beraberlik örneği gösteren taraftarlar arasına kara kedi girmişti sanki. çıkann olaylardan ötürü yaklaşık 30 dakika tezahürat yapmadık.. 1-0 gerideydik tezahürata başladığımızda. herkes takımdan emindi, ta ki peşpeşe gelen 2 gole kadar. o sıradaki haliyet-i ruhiyemi çok iyi hatırlıyorum, dokunsalar ağlayacaktım. ilk yarı 3-0 bittiğinde gidip gitmemek arasında kaldım, sonra bu takım yenilse de alkışı hakketti diye düşündüm. ikinci yarı başlamadan önce taraftarlar takıma eşi benzeri görülmemiş destek verip motive etmeye çalışıyordu, futbolcuların şaşkınlığını dün gibi hatırlarım. ikinci yarıda golü bulana kadar zaman geçmek bilmedi, önce revivo ile umutlandık, ardından rapaiç ile coştuk. dakika daha 70 bile değildi biz maçı 3-2 yapmıştık. uche'nin beraberlik golüyle stadda 9.9 büyüklüğünde deprem yaşanmış, tribündekilerin sesleri bırakın anadolu yakasını avrupa yakasını bile çınlatmıştık.. parma maçında bile bu kadar müthiş bir ses çıkmayacaktı golden sonra, bu kadar sevinmeyecektik.
