insanın kendisiyle hesaplaşma, günahlarıyla yüzleşme vakti... Gece yarılarında çıkar yerinden, tüm bilinmeyenler ve bilinenlerin meçhul yüzü. Tüm hastalar, yaşlılar, duyguları yıpranmış insanlar geceleri daha şikayetçidir. Geceleri hatırlanır sevgililer; geceler boyu mahzundur tüm evren. insan; bu saatlerde günahlarının çokluğuna, hayatındaki zamansız ayrılıklara ağlar; kendini değersiz hisseder. Gün boyu başkalarını suçlamıştır oysa. Hep başkaları yüzünden yaşanmıştır çünkü bunca acı! Kimse ne anlamıştır ne de dinlemiştir onu... Karanlık çökene kadar diğerleri vardır hep. Ve diğerlerinden bizi ayıran tek özelliktir her şeyi bizim iyi bilmemiz... Gece oldu mu mutsuzluk, o koca cüssesiyle gelir oturur insanın yüreğine. Sayfalar arasına hapsedilmiş; unutulmaya, silinmeye çalışılan mutsuzluklar, sıkıntılar ortaya çıkar teker teker. nasıl da acır kendine böyle anlarda! O zaman nasıl da gecenin saflığını, sükunetini yırtmak istercesine haykırır ve hıçkırarak ağlar... Tek yanlış ve tek suçlu kendisidir aslında. Çünkü bütün acılar onun yüzünden yaşanmıştır, nice dost onun yüzünden üzülmüş, ağlamıştır... bütün çıplaklığıyla haykırır gece: "Ey insanlar! Gelin, arının hatalarınızdan; örteyim ne kadar utancınız varsa hayatınızdan." Hazin bir tablonun müjdeye dönüşeceği bir anda, nedense kaçmayı tercih ederiz hep. bunaldıkça müzik dinlemeyi tercih etmemiz de belki de bu yüzden... gecede Yıldızlar birer dost; karanlık bir yoldaş, yalnızlık rehberimiz olur hayatımız boyunca. Kirlenmeden yaşayamıyorsak da gözyaşlarımızla arınmanın bilgeliğine ulaşırız umarım...
