ahmet telli'nin, belki yine gelirim şiirinden bir kesit. hayatın o kadar içinden, o derece elle tutulur bir gerçeklik ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük...
sabaha uyanıyorum son zamanlar. ki buna alışkın değilim. aynadaki çaresiz bakışlarımla alay edemez haldeyim ki bu ürkünçlüğün ötesinde bir hissiyat... garip, kabus gibi biraz. sonra şiir geliyor aklıma ve "dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük"...
sonra çıkıyorum sokağa acele ve telaşı ile geç kalma ihtimalinin. çocuklar görüyorum okula giden... bir tanesini babası mercedes ile okulun kapısına kadar bırakıyor, bir diğerinin omuzları çökmüş çantanın ağırlığından. "adalet" diyorum bu kadar işte... birdenbire şiir geliyor aklıma gene ve ansızın "dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük"...
sonra işe yetişmek telaşesindeki insanları seyrediyorum otobüs durağına dizilmişler... önlerinden bir araba geçiyor süratli ve umarsız. boydan boya yıkıyor insanları çamurlu suyu ile asfalttaki göletlerin. zerre ıslanmıyorum ama ağız dolusu sövüyorum, sayıyorum, geçmişinden-geleceğine... ve farkında bile değilken "dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük"...
samimiyetsizlikleri görüyorum insanlarda... otobüste, metroda, vapurda, dolmuşta... bağıra çağıra anlatıyor yaptıklarını budala kızlar ve erkekler de salya silmekte ürkütmemek için. duymamak adına birkaç şarkı dinlemek daha yaşamsal bir faaliyet gibi geliyor o anda ve o da nesi? "low battery" yazıyor... sonrasında gene "dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük"...
akşam ana haber bültenlerinden "ülke gündemi" nedir diye bakayım diyorum. dilim, küfür olup da akıyor dudaklarımdan...
sonra şiirden devam ediyorum hayatıma:
"gidenler, nerede kaldılar? özledim gülüşlerini.
bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki...
onlardı çocuklara ve aşka ölesiye bağlanan,
kadınları güzelleştiren, herhalde onlardı..."
sonra bir özlem baskın çıkıyor ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük...
