her şey ne kadar güzel başlamıştı oysa ki... çocukluğun verdiği hayata karşı pozitiflik, sıcak hava, öten kuşlar, parkta ki kuşlar ve yer yer boklar. evet bizim park garipti . kum havuzu yerine bok havuzu vardı.
ama bunlar bizi yıldıramadı. hep eğlendik ve hep oynadık. o salıncak senin, bu salıncak benim deyü kavgalar ettik, kızları kaydıraktan kaydırdık. ne güzel günlerdi.
cemil diye bi arkadaş edinene kadar tabi ki.
cemil, şerefsiz bir çocuktu ve işi gücü insanlara zarar verecek yaramazlıklar yapmaktı. o insanların aldığı acı kadar eğlenebilen psikomanyak bir çocuktu.
gün güzel başlayıp hastanede bimişti. tahteravalli de şen şakrak oynarken, birden bire cemil piçi tahteravalli nin kıcını hızlıca yere vurmaya başladı. bu arada tatirevalli nin altı taş idi . nedense çocuklar bu şekilde eğleniyordu. yani eğlence alanına sinsi tuzaklar kurmak bizim eğlencemizdi.
neyse efenim lafı uzatmayalım. bu piç kıcını hızlıca yere vurdu ve ben zayıf olmamdan dolayı yere düstüm. baş aşagıya hızla yere dogru düsüyordum. kafamı korumak için dirsegimi kafamın üstüne koydum ve dirsegim taşa carptı. dirseğim kırılmıştı...
hastaneye gittik alçıya alındı. 2 ay sonra alçı cıktı veee evet yanlış kaynamıs ve kolum yamuk kalmıstı. doktorlar ameliyat dedi. ancak 6 yaşında ameliyat olamayacagım için 12 yasında falan olmam gerektiğini söylediler. her sene hastaneye röntgen cekilmeye gittik.
doktorlar kolumu tekrar kırıp yeniden alcıya alacaklardı. götüm yemedi ve ameliyat olmadım.
şu an yamuk vaziyette. ancak bir şikayetim yok. sadece çok soğuk olduğu zaman ağlatacak seviyede ağrı yapıyor o kadar.
cemil piçi ise hayatına mutlu mesut devam ediyor. kim bilir benden sonra kaç masum cocuğun hayatını kaydırmıştır ibne?
