darbe yememek için bir süre sonra değersizleştirmeye başlıyorsun herkesi, herşeyi. ama bu raddeye gelene kadar, öyle böyle değil, çok canın acıyor. o malum tecrübe denklemine ulaşabilmek için yemen gereken kazıkları da yiyip huzur içinde oturuyorsun mabadının üstüne. bir süre sonra da beklentilerini azaltıyorsun ya da tamamıyla bitiriyorsun.
insanların yalandan "en sevmediğim özelliğim insanlara haddinden fazla değer vermek yaneee" laflarına tiksinerek bakar oluyorsun. sen insanlara verdiğin değerin karşılığını bulamadığında kahroluyorsun, başkalarıysa bu tarz durumlardan nemalanıyor. depresif olmanın meziyet addedildiği şu zamanlarda bu durum hiç de yabancı değil. gerçekten canı yananı gözünden, gönlünden anlıyorsun, için acıyor.
