zor bir süreç olsa da olması gerekendir. çünkü ona dair ne varsa size onu hatırlatır. elinizdeki her cansız objenin onunla birlikte geçirdiğiniz zamanlara tanık olduğu bir anısı vardır mutlaka. ha kimisi der ki;" ben onu tamamen unutmak istiyorum. ona dair ne varsa hiçbir iz kalmasın hayatımda. onu hatırlatacak her şeyden kurtulmalıyım." kimisi de der ki;" ben onu gerçekten sevdim ve bir ömür boyu seveceğim. belki bu nesneler cansız ama her biri ondan kalan birer parça. hepsi birer yadirgar bana."
ikisine de saygım var. ilişkilerin nasıl sürdüğüne ve nasıl bittiğine bağıdır bu durum çünkü. ama en zoru nedir biiliyor musunuz? fotoğrafını yakmak! evet , evet en zoru budur. ona ait yahut ikinize ait bir fotoğrafın ucunu çakmağın tek bir çıt sesiyle tutuşturursunuz ve her gün sevgiyle baktığınız o derin gözlerin, dokunduğunuz; kokusunu içine çekmeye alıştığınız teninin giderek kapkara bir kül yığınına dönüşmesini seyredersiniz. gözyaşlarınız pıt pıt damlar yanaklarınızdan. hayat bir dakikalığına durur. kalbinizin attığını, nefes aldığınızı hissetmezsiniz. sırf o yüzü bir daha görmeyeyim diye bu yükün altında ezilmeye razı olursunuz. sonrası mı? sadece gözyaşlarınız diner; onu unuttuğunuzu zannedersiniz oysaki yapmış olduğunuz tek şey onun yokluğuna alışmış olmanızdır. kül yığınına dönüşen o sima ise nakış nakış işlenmiştir ruhunuza. yaşadığınız müddetçe isteseniz de silip atamazsınız.
