can bedenden çıkmadıkça unutulmayacak büyük sanatçı. zorunlu tanımdı bu. bendeki "barış manço" daha samimi, daha içten, daha büyük.
her zaman söylerim, birebir tanışmadığım halde sevebildiğim tek insan. 14 yaşındaydım öldüğünde. televizyon gibi bir camekanın ardından bile güldürüp kendini sevdirmeyi başarmış bu adam, çocuk yaşımda belki de ölümün anlamını tam kavrayamadığım o yaşlarda günlerce ağlamama sebep olmuştu.
çocukken öğrenilen şeyler kolay unutulmazmış. o yüzden şarkıların ezberimden hiç silinmiyor. büyük bir keyifle küçük yaşta öğrendiğim ilk şarkıların ayı ve eşek olmuştu. öyle kaset/cd falan değil plaklardan dinlerdim. dayım büyük bir istekle oluşturmuştu plak arşivini. benim seninle tanışmama da vesile olmuştu. "dayı derdim bu arşiv benim olacak dimi?" evet yeğenim senin tabi derdi. seni kaybettiğimiz yıl içinde depremde dayımın evi yıkıldı. biz yola çıkmış düzce'ye giderken aklımda plaklar vardı. dayım iyiydi ama ya plaklar? enkazın altında kalmıştı ve ben seni aynı sene içinde ikinci kere kaybetmiştim.
çocukken görülen şeyler ilerde alışkanlık olabilirmiş. bütün parmaklarına taktığın birbirinden güzel o yüzükler mesela. karşı koyamadığım yüzük ilgim var ama büyük olacak. nerde görsem karşı koyamıyor ve alıyorum. küpe değil, kolye değil, toka değil. bir bilinçaltıydı belki bu da. barış manço yüzükleri..
ve biliyor musun? ben uzun saçı senden başka hiçbir erkeğe yakıştırmadım.
