sonlara doğru küçük bir kısmı hariç hollywood klişeleri topluluğu olan filmdir. çok net bir şekilde protagonist - antagonist mücadelesi vardır filmde ve bu da yetmezmiş gibi, başlarda bütün olay bir inanç eksenine oturtulmaya çalışılmış. adam (salieri) filmin yarısına kadar tanrının neden her seferinde kendisini göt ettiğini ve o kadar ahlaki değerlere bağlı bir kimse olan kendisinden ziyade mozart'ı kendi aracısı olarak seçtiğini sorgulayıp duruyor. filmin adının neden wolfgang, mozart vs salieri, salieri vs god falan değil de "amadeus" olduğunu bu noktada anlıyoruz. latince amo ve deus kelimelerinin birleşiminden ortaya çıkan ve "allah'ın sevgili kulu" gibi bir anlamı bulunan amadeus kelimesinin mozart'ı seçilmiş kişi olarak betimlemek için kullanılan bir keyword olduğu burada anlaşılıyor. bu da zaten puritan kökenli bir amerikan mitine gönderme olabilir... bu açıdan, neden o kadar oscar aldığını anlamak zor değil.
film bundan ibaret değil tabii... özellikle filmin son sahnesinde salieri baklayı ağzından çıkarıyor ve vasatlığın, sıradanlığın hakim olduğu bir dünyada bir dehaya sahip olmanın pek de yararlı bir şey olmadığını vurguluyor. gerçekten de mozart hep bu vasatlığın kurbanı oluyor. özün dışında kalan gereksiz ayrıntıyla kafayı bozmuş obsesif kalabalığa ne yaparsa yapsın kendini kabul ettiremiyor ve sonunda ölüyor.
filmle ilgili önemli bir detay varsa o da budur sanıyorum. vasatlığın hakimiyeti...
