insanın bedenini, ruhunu çepeçevre saran eski sevgili özlemi ile ankara'nın kalabalık sokaklarında yürürken birden dikkatinizi çeker tanıdık bir koku ama farklı bir yüz.
o kişi yanınızdan geçtikten sonra gözlerinizi kapatırsınız. koku yaklaşık bir 15 saniye beyin tarafından aşırı bir şekilde duyumsanacağından kişinin hayatının belli bir kısmı o kısacık zaman diliminde puslu fotoğraf karelerini gözler önüne serer. bu kimi zaman porsuk çayı'nın kenarında yürürken birbirine sımsıkı kenetlenmiş ellerle birlikte kemçük ağızlının ön planda olduğu bir eskişehir silüetidir ya da mum ışığının loşluğunda beliren yüzünün her iki yanında gamzeler biten meleğin başını koyup uyuduğu göğsünüz üzerinde kanat çırpışıdır...
gözler açılır ve gerçek dünyaya yeniden dönülür...
kızılay'da koşuşturan yüzlerce kişi buğuludur, hani amatör birinin profesyonel bir makinada hiç bir netlik yakalayamadığında oluşan görüntü vardır ya işte koskoca kızılay o derece buğulu, o derece hüzün yüklüdür.
sonrası gözlerden süzülen yaşlar ve dilinizden hiçbir zaman dökülemeyecek duygu ishali cümleler...
