her şey güç dedim durdum. güç istedim. güç verdi.koymuyordu hiçbir acı, kalıcı olmuyordu. ta ki düne kadar. ben geçmişimle yüzleştim dün. onunla. beni duygusuzlaştıran, beni uzak kılan, beni yıpratmasıyla güç veren, son olanla. ve o aldığı ahlarla zorlaşan hayatını anlattı. tövbe etmeyeceğimi söylediğimde kaderini kabul ederek hakkıyla yaşadığını belirtti. mutlu değildi ama şikayet edecek yüzü de yoktu.
insanın ahının tuttuğunu görmesi farklı bir haz. gün olmuş, devran dönmüş. seni anlamış, yaşadıklarını tek tek yaşatmış bir başkası ona. ama yine de garip bir burukluk... çünkü karşındaki o. tüm zararlarına rağmen yaşanmışların en kalıcısı. en çıkarılıp atılamayanı. karşılıklı birer arkadaş gibi konuştuğunuz, ağlananlara güldüğünüz kişi.
düşünceler ne hızlı, ne karmaşık geçiyor akıldan. karmaşa yansıyor parmaklardan bilgisayara... şimdi güçsüz olan o. ama neden sen durgunlaşıyorsun? korkuyorum sanırım. bunca zamandır ilk defa korkuyorum. bunca zamandır uğraşıp yok ettiğim duygulardan korkuyorum. biliyorum yenilmeyeceğim, biliyorum. ama nedir bu korku? yine o yorgunluk üstümde. özlem, nefret, direniş, korku... Allah'ımm hepsi iç içe şimdi. düşündükçe bu hali aldı ama. halbuki ne rahattı dün. biliyorum geçicek yine... beklemeliyim yine, zamandı di mi her şeyi çözen?..
