ulan insaf okuyasım geliyor okuyamıyorum. bir kolumla otobüsün demirine tutunuyorum; ki kolumu,elimi göremiyorum önümdeki kalabalıktan... acaba kolum hala bana mı ait bilemiyorken bir el haince elime saldırıyor, elimi tutunduğum bir lokmacık demirden çekiyor. arkamdaki yakışıklının üstüne düşüyorum; yere düşmek imkansız tüm şehir otobüste toplanmış, akraba olmuşuz öyle böyle değil. fakat hala kolum kayıplarda. el yordamıyla demirin tutunduğum kısmını buluyorum. ne mi hissedeyim? demirin yerini et yığını almış. elimi oradan haince çeken şerefli namuslu(!) vatandaşa saygılarımı sunaraktan kendimi sorguladım o gün. okuyayımda neremle okuyayım kitabı?
