suretini çaldığım bir adamın sesiyle irkiliyorum. ki adam telaşlı, anlıyorum. çarptığı nesnelerden çıkan sesten ne olduklarını anlamaya çalışırken diğer taraftan da adamın soluğunu hissetmeye çalışıyorum. ahh hayır. ben bir hikayeyi yazamayacak kadar yorgunum ve gözlerim ağrının neme dönüşmesini, aslında daha çok nemin avurdumda birikmesinin hissiz meşakkatini yaşıyorum. öylece bekliyorum. sanıyorum ki, ben ne desem yapacak. orada beklerken bile, hareketsiz kal desem, nefesini bile tutacak. hakim olamıyorum, kaybettiğim kontrolden fırlıyor adeta. sesler! adam, gelme!
kolumu kıpırdatmak istesem de sana doğru, belki dokunurum diye, başarısız bir hamle. hem de bu hikayeyi yazamayacak kadar yorgunum ve gözlerim senin düşmanın. adam, soluğunu çek ensemden. başımı sana çeviremeyecek kadar ağırlıktayım. adam, söyle o çarptığın fularımı üzerine bıraktığım sehpa mıydı? düştü mü yere? tüy hafifliğinde ipeğin sesini duymayacak kadar yorgunum. adam, gözlerim!
