her şey iyi giderken bir sorun çıkmak zorunda değil mi? yoksa sorunu ben mi çıkardım? diyelim ki ben çıkardım o ara sen nerdeydin? kendi kendime ağladım, kendi kendime kızdım, kendi kendime sordum sorguladım. peki sen nerdeydin? sen kimdin?
olmayan şeylere kızıyorum galiba. kendimi üzmek için zorluyorum. ama yanımda ol istiyorum. fazla şey istemiyorum ki.
her suratımı asık görenin bana "o öyledir kimseyi takmaz" demesi sinirlerimi bozuyor. evet "kimse"... ben de bir kimseyim sonuçta. herkesten farksız bi kimse.
bugünü hayatımdan silmek en iyisi galiba. insanların arasında tek başına dolaşmak, yağmurda ıslandığını bile bile sırf mallığına yürüyüp sırılsıklam olmak, kendini yalnız hissetmek, kaybetme korkusu ... hepsini bir günde yaşamak fazla değil mi sanki.
tamam yine fazla abarttım. bir iki üç unuttum olmayan şeyleri. yarın yeni bir gün olacak. bu yazı da gerçekten kim olduğunu bilmediğim birine kalacak. . . (bkz: psikolojim bozuk)
