bunun şahsen tecrübe ettiğim üniversiteyi 27 yaşında bitirmek diye bir versiyonu da vardır ki, üniversite hayatım 8 sene sürmüştür. hoştur, güzeldir lakin geç askere gidersiniz. hatta askerdeyken kızınız dünyaya gelir. geç maaş almaya başlarsınız. uzayan her sene için, katlanarak çoğalan okul ne oldu sorusuna muhatap olma oranınız artar. aynı üniversite koridorlarını ve merdivenlerini görmekten gına gelir. pala bıyığınız olduğu halde göte parmak enseye tokat oyunları oynayan süt bebeleriyle aynı sıralarda oturur, onlardan ders notları temin etmeye çalışırsınız. sıkılırsınız, bunalırsınız. ama okul bitince de çok fazla sevinemezsiniz. zaten aradan uzun yıllar geçmiştir. geriye dönüp bakıyorum da, ilkokuldan birşeyler hatırlıyorum orta okuldan birşeyler hatırlıyorum. hatta liseden bile zevkli şeyler hatırlıyorum. ama koskoca 8 seneden hatırladığım hiç bir şey yok. kocaman bir boşluk. sağol yök, sağolun dandirik hocalar, sağolun bir gram mühendislik bilgisine sahip olmadan beni mezun eden boş imtihan kağıtları, sağol türkiye ve sağolayım ben. (bkz: suçlu kim)
