pablo aimar hiçbir zaman maç kazandıran futbolculardan olmadı. ama o mahallede her zaman en sevilen çocuktu. hani top oynarsınız da birilerini çağırmak istersiniz, aklınıza gelecek ilk isim hep aimar olur işte. sempatiktir çünkü. iyi niyetlidir. çirkef değildir. kavga gürültü çıkarmaz. "aimar, sen kaleye geç!" desen bile geçecek bir karaktere sahiptir. öyle bir adam aimar.
açıkçası maradona'nın "para verip izleyeceğim tek adam!" demesi beni fazla etkilemiyor. özellikle eski futbolculardan gelen bu tarz açıklamalar benim sinirimi bozuyor. örnek vereyim, pele son 10 yılda bir elin parmağı kadar futbolcu için "onda kendimi görüyorum!" demişti. misal ronaldo, ronaldinho, rivaldo, adriano ve en ama en acısı apaçi ruhlu robinho. bu oyuncuların hiçbirinin bir pele olamayacağını (ronaldo hariç, bu arada ronaldo, çingene olan değil gerçek ronaldo. corinthians'taki.) kendisi de çok iyi biliyordu. sadece futbola farklı bir tat, bu oyunculara da farklı bir statü belki de bir beklenti yüklemek istedi. maradona da aynısını yaptı. maradona sadece pablo aimar için mi para öder? tabiki de hayır. o da aimar'a gazı vermek istedi avrupadayken. aimar'ın fazla umrunda değildi ama.
aimar kariyerinin en iyi futbolunu 99 ve 2000 yıllarında river plate'de oynamıştı. valencia'daki ilk senesinde de river plate'deki performansını göstermiş ancak daha sonra kariyeri düşüşe geçmişti ki bunda bronşit rahatsızlığının çok büyük bir etkisi vardı. ama ben aimar'ı severim. sevme sebebim onun çok büyük bir futbolcu olmasından ileri gelmez. pablo aimar gerçekten de bizden birisidir. bu cümle çok klişe ama o gerçekten de sendir, bendir. bozulmamıştır. futbolu bıraktığında bazılarımızda bir anı olarak kalacaktır hep.
