teoride doğru dursa da pratikte tutmayabilen bir tolstoy saptamasıdır. hemen her ingiliz, özünde çok sıkı bir milliyetçilik duygusuna sahiptir(ki bu anlamda hepsi birer nazi gibidir). kendilerini her zaman ve her ortamda "üstün" görürler ki "ingiliz kibiri" buradan gelir(istisnalarla gelmeyiniz şahsıma).
babamın cenazesinden sonra 08:45 uçağı ile seyahat edecektim ve ilgili kapıya gidebilmek için son kez güvenlik taramasından geçeceğim... önümde iki kişi var ve ellerinde pasaportları. hemen önümdeki esmer adama kırık ingilizcemle ve biletimi göstererek durumu izah ettim ve "don't pğomlem" cevabını aldım. elindeki pasaporttan fransız olduğunu anlayabiliyordum(républicue française). "so thanks" dedim gene kırık ingilizcemle ve geçtim...
sonrasında önümde kalan tek kişiden de özür dileyerek başladığım cümlem ile durumu izah ederek müsade istedim. kendisinin de uçağa geç kaldığını söyledi biletini göstererek ve uçağının hareket etmesine o anda yaklaşık 2 saat vardı, saatim ise 08:45'i göstermekteydi... sonrasında gözüme takıldı yakasındaki ingiliz bayrağı rozeti. ve dün konuşuyorduk londra'da iki sene yaşamış bir arkadaşımla bu kibirlerinin nedenleri üzerine... ingiliz insanında bu var. ve kibirin nedeni tam olarak ingiliz olmaları.
düşmanlarından bağımsız, korkularıyla alakasız bir milliyetçilik anlayışları var. ve bu anlamda tek yer de değil o ada...
seviyorum ülkemi, bayrağımı, tarihimi... ve sevgim doğrultusunda da yaşıyorum. bundan rahatsızlık duyana da kucak dolusu sevgilerimi iletiyorum ingiliz kibirinden bağımsız bir şekilde.
bana göre tolstoy yanılmış ki nihayetinde bir insandan bahsediyoruz. yanılması da çok normal... kaldı ki birileri de şahsımın yanıldığını söyleyecek/söyleyebilecektir. yeter ki o da yanılabileceğinin farkında bir "insan" olsun.
