efendim gelen pkk'lı grubun geliş şekillerinin çirkin olduğunu görmemek, bunun tehlikeli bir şova dönüştürüldüğünü algılamamak geri zekalılıktan başka bir şey olamaz. bu konu ilerleyen günlerde çokça tartışılacak, şehitler vermiş bir memleketin bağrında kapanması zor bir yara olarak yer bulacaktır. bunu tartışmanın bir anlamı yok. ancak lideri hücrede tutulan, para kaynaklarına teker teker el konulan, geçen her gün hareket kabiliyeti kısıtlanıp bir dönem ayrı bir devlet kurmak için yola çıkıp isteklerini kültürel hakların tesisine kadar indirgemiş bir örgütten bahsediyoruz.
yani belki tam olarak yenik düşmüş değil -zira hala ülkenin her yerinde kitleleri sokağa dökmeye, istediği kadar kan akıtmaya muktedir bir örgütten bahsediyoruz- ama çöküşe geçmiş, kökeni 30 yılı aşkın bir örgütten, hatta bir halk ayaklanmasından bahsediyoruz. şuan içinde bulunduğumuz aşamaya kolay gelinmedi. bu konjonktüre gelinmek için yıllardır yurt içinde olduğu gibi yurt dışında da ince bir diplomasi yürütüldü, ki hala da devam ediyor. efendim gelmek istediğim nokta şu. teslim olan, uğradığı -kesin bir yenilgi olmasa da- yenilgiden sonra artık silahlı mücadeleyi bırakan/bırakmak üzere olan, büyük halk yığınlarına mal olmuş bir örgütün tabanına belki de komik bir şekilde "aslında yenilmedim" mesajları göndermek çabasından başka bir şey değildir dünkü yaşanan seyirlik.
ancak en başta da söylediğim gibi, her ne kadar kitlelerin vicdanlarını yaralasa da bu terör sorununu çözebilmek için resmin tamamına bakmak, bu sorunun çözülebilmesi için belki hükümeti değil ama bu süreci desteklemek gerekiyor. evet insanın içini acıtsa da dün yaşanan görüntülerin bir daha yaşanmaması gerektiğini ummak ya da bu yönde bir kamuoyu da oluşturmak gerekiyor. ancak bu yapılırken sanırım çözüme odaklanmak, eski ve üstten bakmaya alışık dili de artık terketmek de lazım geliyor. aksi takdirde bu coğrafyanın anneleri, babaları evlat acısı için daha çok göz yaşı dökecektir.
