ama sanki ikisi aynı değil, bu bahsettiğim bambaşka bir süreç insan hayatında... saçların beyazlaması diyerek geçemeyeceğim...
ırsi bir rahatsızlıktan da bahsetmiyorum, tamamen hayatın, her canlı için geçerli kurallarından biri bu, ananızda babanızda olması gerekmiyor bunu yaşamanız için, sadece yaşamanız yeterli, önünde sonunda başınıza gelecek bir hadise, ne zaman geleceği ise, diğer insanlardan, ne kadar farklı yaş(l)a(n)dığınıza bağlı...
ansızın can sıkan küçük değişimler olmuştur hayatınızda, oluyordur ve olmaya devam edecektir, bir sabah yüzünüzü yıkarken burnunuzun ucunda koca bir sivilce görmek, bir gece gözünüzün şiddetle yanması sonucu aynaya koştuğunuzda karşılaştığınız it dirseği, başınızı yastıktan kaldırdığınızda -güçsüz saçlar için en etkili çözüm xxx saç köklerine nüfuz eder ve saçınızı besler... gibi abuk subuk şampuan reklamlarını anımsatan- dökülmüş saçlar görmek ya da ne bileyim, çocukluğunu hatırlayanlar için; 'yüzünde kırmızı beneklerle uyanmak' diyebilirim...
bunlara ek olarak; zamanla elinizde yüzünüzde çoğalan çizgiler, gözlerinizin altında büyüyen torbalar vs vs... hiçbir şey canınızı bu kadar acıtamaz. ( aranızda bir sabah gregor samsa gibi uyananlar varsa bir şey diyemem tabii )
geliyorum demeden gelen hüzünler arasında, en iç burkanlarındandır bu lanet olay, anlatılmaz bir kırıklık, tüm dolu dizginliğin ve hayat fışkıran damarların, görünmez bir bıçakla kesilmesi gibi, en sevdiğiniz şarkıyı radyoda denk getirip, nakaratına gelmeden kaybetmek gibi, bir gece yanan dudaklarınızla yatağınızdan doğrulup, yarı uykulu bir halde, karanlıkta el yordamıyla bulduğunuz su şişesinin boş olması gibi, tam hoşlandığınız kızı tavlayacakken ortama dahil olan yakışıklı piç gibi, art arda tüm heveslerin boğaza sıralanması gibi...
'yaşadıklarımdan pişman değilim, öfkem yaşayamadıklarıma' demişti ya şair, işte bu söz bile doğrultamıyor o an belinizi, simsiyah bin saç telinin arasında, bir tanecik beyaz görmenin, ayak tırnaklarınızdan başlayıp, yukarı doğru yavaşça ilerleyen ve gittikçe daha da yakıcı olan bir bedeli olduğunu, gözlerinizde bir nem hissettiğinizde anlıyorsunuz.
ve o an aklınıza hiç güzel bir söz gelmiyor.
üstelik, aksiymiş gibi, bu hikayede;
dışarda inceden inciten bir yağmur, ağır tütün kokulu, soğuk ve dağınık bir oda -ki aklınızdan daha dağınık olamaz-
sanki nikbinlik hiç yazılmamış, hiç okunmamış gibi, ümitler yere düşüyorsa, ne bir şarkı, ne bir türkü,
fonda yalnızca aklınızın duvarlarını çizen 'tik tak' sesleri varsa
ve tüm bunların arasında, nerden aklınıza geldiyse, hatırladığınız ömrünüzün rakamsal değeri, yani yaşınız, daha yirmi altıysa, bu işte bir tarifsizlik var demektir...
ne bir dost ne bir sevgili
dünyadan uzak bir deli
beni sarar melankoli...
