ankarada sıkı denetime maruz kalmış dolmuş hatlarından birinde idim. nerdeyse her köşe başında trafik polisi vardı. herkes, özellikle ayaktakiler, yorgunluğunu, sinirli halini, şöförün ani frenlerine mırıldanarak atmaya çalışıyordu. derken karşı şeritten gelen bir dolmuş, dolmuş şöförlüğü görevlerinden en ulvi olanını yerine getirdi:
+abi köşede polis var.
-eyvallah kardeş.
ayaktakiler ve oturanlar, bu uyarının ne anlama geldiğini elbette ki biliyorlardı...
-ayaktakiler, 2 dakka çömebilir misiniz?
hallerinden hiç memnun olmayan ayaktaki yolcular, birbirlerinin üzerlerine oturmamaya çalışarak, çömmeye (!) çalıştılar. kazasız belasız atlatıldı bu kısım. neyse, ilk polis atlatıldı. (sanki polis anlamadı)
uyuşmuş ayakların ağrısını belirte belirte çömdükleri yerden kalktılar. tam kendilerine gelmişken, karşıdan gelen başka bir dolmuş 2 defa kornaya basıp, 32 dişini gösterip kafasıyla arka tarafı gösterince, anlayışlı ankara halkı şöförün uyarısını beklemeden tekrar çömdü.
tam kalktıkları sırada başka bir dolmuş şöförü, gittiğimiz yol üzerinde gırmızı alarım olarak isimlendirdiği polisleri görmüş, ulvi görevini yerine getirmek için 2 defa kornaya basmıştı. artık mırıldanmalar yerini açıkca şikayete bırakmıştı *
abartısız bu olay 3 defa daha yaşandı.
sonunda çiftlikten karşıya geçerken, şöför özür dileyerek;
-bu atlattığımız polis sondu ablalar abiler. kalkabilirsiniz.
herkes son olduğunu umarak çömdükleri yerden kalktı.
o sırada yine karşıdan gelen bir dolmuş, bizim dolmuşu uyardı. artık bu duruma kimse kızmadı. hatta gülenler bile vardı.
aradan 10 saniye geçmişti ki, az önce uyarı veren dolmuş şöförü telefonla bizim şöförümüzü aradı.
-şakamıydı lan!
herkes birbirine aval aval baktı.
-ulan yolculara ne dicem. şaka yapmış arkadaş kalkabilir misiniz mi dicem?
yavaştan kıkırdamalar başladı.
-gel sen söyle olum sabahtan beri 10 kere çömdürdüm kaldırdım. daşlarlar beni!
bu sözlerden sonra yolcularda ne sinir, ne de yorgunluk kaldı. **
