henüz karga bokunu yemeden uyanmak zorunda olduğunuz yeni bir güne karşı isyanınızdır o erteleme... horozlar bile uyumaktadır sizin kalkmanız gereken vakitte ancak uyku her zaman olduğu gibi çok tatlı gelmektedir. sonra saat çalar... kalkma vaktinin geldiğini farkeder, ama doğrulamazsınız yataktan... pavlovun köpekleriymişsiniz gibi bedeninizi esir alan, şartlı reflekslerinize direnir, uyumak istersiniz... küçükken başlayan 'ne olur anne 5 dakika daha' sendromu ilerleyen yıllarda da devam etmektedir...
dayanamaz basarsınız erteleme düğmesine... sonra tedirgin bir mutluluk kaplar içinizi... bıraksalar saatlerce uyuyabilirsiniz, ama gün beklemez... soğuk bir kış günü tipinin ortasında uykunuzun gelmesine benzer biraz... uyursanız kaybedeceksinizdir hayata...
beş dakikanız vardır tüm gecenin ağırlığını üstünüzden atabilmek için... saatin tik takları beyninizde zonklar... hiçbir zaman tam uyuyamazsınız ancak her seferinde yeşeren umutlarla bir daha gerçekleştirirsiniz bu erteleme işini...
bitmesini istemeyeceğiniz bir zaman aralığıdır işte... ancak her güzel şey gibi o da son bulur ve lanet ses sizi yatağınızdan kaldırmaya yemin etmişcesine tekrarlayarak kaçırmayı dener uykunuzu, annenizin 'kalk artık geç kalacaksın' dediği sıcaklığı asla bulamazsınız bu saatlerde...
zorlanarak, yarı açık yarı kapalı gözlerinizle devrilmiş bir dev gibi usulca ayaklanırsınız... ardından devam aynı monoton, sıkıcı ve tekdüze yaşantınıza...
