sabah her zamankinden erken kalkmak. aksamdan hazirlanan atkiyi yastigin altindan ozenle cikarip torbaya koymak. sonra beklemek. annenin hazirladigi kahvaltiyi hizli hizli yemek. sanki hizli olunca zamanda cabuk gececekmis gibi hissetmek. heran dakikada bir babaya saati sormak. daha cok var cevabini alinca hep huzunlenmek daha da heyecanlamak. gecmeyen saatler sonunda nasil olduysa hareket saatinin gelmesi. yine bitmeyen bir otobus yolculugu. babanin omuzlarinda stad kapisinin onunde kuyruk beklemek. bitmeyen bir sira hersey bu kadar yavas olmak zorunda mi?
stada girmek yesil sahaya ilk kez bu kadar yaklasmak. iste ordalar metin, ali, feyyaz ordalar. riza, recep, gokhan, sifo hepsi orda. taniyorum hepsini daha 5 yasimdayim ama taniyorum iste. cok sicak agustos galiba. herkes sarkilar soyluyor egleniyor, herkes besiktas li. hic duymadigim kufurler duyuyorum bazen. babam bana bakip guluyor. cok mutluyum hatta benden mutlusu yok.
kazaniyoruz, hemde 2-1. takimi cagiriyoruz, alkisliyoruz. takimda beni alkisliyor yada ben oyle saniyorum. eve donmek istemiyorum sifo beni keske evine goturse diye dusunuyorum. eve donunce anneme herseyi anlatiyorum.
5 yasinda bunlari yasamistim maca giderken 30 yasindayim neredeyse. sifo yok metin ali feyyaz da yok. babam sirtina alamaz arik beni. ama ben hala ayni duygulari yasiyorum maca giderken. ayni hizda carpiyor kalbim. ayni yavaslikta geciyor zaman.
