karanlık bir yolda çıkmaz bir sokağa saptım sözlük. ne o çıkmaz sokaktan geriye dönmek istiyorum ne de olduğum yerde kalmak.
her haltı biliyormuşcasına konuşan insanlardan uzaklaşıp nasıl mutlu olunabileceğini bilen insanlarla, gülümsemeyi öğrenmek istiyorum. ben içten, sevgi dolu, şefkatli ve titizken nerde yaptıysam hatayı, hata yapmamayı dilemek değil yaptığım hatanın nedenini anlamak istiyorum.
neden ve niçinler delirtir insanı. itiraf ediyorum sözlük bu iki kelime benim tasvirim. mutluluğa bu kadar yakınken ve mutluluğu bu kadar çok arzu ederken bütün bu olanlar neye delalet anlam veremiyorum. oysa her insan gibi bende sadece huzur istemiştim. belki aç gözlü ve bencil olduğum tek hede sevgiydi... belki de doyumsuz geldim birilerine. ama tek isteğim şu zamanda cinselliğe gömülmüş çeyrek sevgi aramak değil, antika ve saf sevgi bulmaktı.
peki ben şimdi neresindeyim bu yolculuğun ve ne kadar kaldı bitmesine. fark ediliyor yüzlerce gününü geçirdiğin sevgilinin gidiş tarihi. tükenen sevgiyi hissetmenin acısı ancak bu kadar koyabilirmiş bir insana. alışkanlık ve bağlılık bir yana, bu kadar güzel birşey böyle ucuzca tüketilmemeli...
işte şimdi o girdiğim çıkmaz sokakta aptal bir aşığın ayılma anındayım. ne gözlerim açılsın istiyorum başka bir dünyaya, ne de şuan ki sersemliği yaşamak istiyorum.
itiraf ediyorum sözlük tüm bu saçmalıkların sorumlusu benim. herşeyi ben yaptım ve kaybettim. akbabalar dolaşmaya başladı etrafımda, iğrençlikler, seviyesizlikler. ama dedim ya benim isteğim yarı yolda baygın kalmak değil sadece gülümsemekti. önümü göremiyorum sözlük ve herşeyden önce çok yoruldum. *
