en sevmediğim özelliğim, yazıma yazımın sonunu düşünerek başlıyorum hep. bu yüzden hep son cümleler geliyor aklıma. bunun çözümünü bulamadım daha. gene öyle olacak sanırım. neyse başlıyorum, gene sondan.
o kocaman gözlerini biraz daha açıp, hafif aşağıdan bana bakışını hiç unutmam ben. sen de unutturma.
doğru söyle, o gün yolda gördüğümde seni, vitesi 5e takıp içimden "hasiktir, o değildi, o olmasın" dediğimi duydun di mi? duymadıysan da söylüyorum bak, dedim evet. ben hiç bi zaman alışamadım yokluğuna. eğer ilk söylediğimi duyduysan "en azından yanında o yoktu" dediğimi de duymuşsundur. biliyosun ya zaten, seni başkasıyla hayal bile edemiyorum ben, görmeye hiç alışamam. alışmak ne ki lan! dayanamam!
bi daha gitme benden. kahverengi gözlü çocuklarımız olsun, ona bile razıyım bak.
ben sana tekrar inanıyorum bitanem. tekrar güveniyorum. nasıl desem:
