ortaokul hazırlıktayım, miniğim, çok masumum. annem sabah evden çıkmadan saçlarımı iki yandan toplamış* beyaz montumu da giydirmiş, okula yollamış. her yer kar, erimesin diye bütün öğrenciler dua ediyorlar, ders boyu gözümüz dışarıda ama çıkarmıyorlar bizi öğlene kadar. öğlen çılgınca saldırıyoruz karlara. arka bahçeye saklanmışlar, gidiyorum kimse yok derken ağzımın ortasına yediğim bir kar topuyla etraf kan gölüne dönüyor. tanrım bu ne vahşet, bütün beyazlıklar kar topunun içindeki o minik çakıl taşının dudağımı patlatmasıyla kıpkırmızı oluveriyor, birden herkes ağlamaya başlıyor.
