belki çok uzak, belki de çok yakın bir yerlerde türkiye'ye bakıp keyfinden dört köşe olan kişidir.
bugün haberleri izlediniz mi? gazileri gördünüz mü? şehit annelerini? hepsinin yüreğinde isyan, yüzündeyse aynı ifade: "neler oluyor?"
ben daha ilkokuldayken bir korkuyla tanıştım, bir yakınımı kaybetme korkusuyla. dayımı diyarbakır'a gönderirken de bu bela başımızdaydı çünkü. o, orada bugünkü genelkurmay başkanı ilker başbuğ'un 18 ay boyunca şöforlüğünü yaparken, çatışmadan çatışmaya direksiyon sallarken, ben her gün aynı korkuyla yaşıyordum -ve elbette yalnız değildim. çok şükür, sağ salim döndü, ama ondan sonra dönemeyen çok oldu, yarısını orada bırakanları söylemiyorum bile.
o zamanlar anlatırlardı, anlamazdım. kürt meselesi falan... anlamamakta haklıymışım, çünkü halkla değildi mesele, halklar savaşmıyordu. orduydu savaşan, yıllar sonra yakalandığında ağzından çıkan ilk cümle "iş birliğine varım" diyen korkak, vicdansız ve sahte bir kahramana karşı.
şimdi, savaşın ekseni değişiyor, ordunun savaşı bitti. artık, kalabalıklar toplanmaya başlıyor yavaş yavaş, insanlar gergin ve tedirgin. işte en tehlikeli yerdeyiz.
ve bu durumu görüp, ellerini ovuşturan biri var. bizlere bakıp aynen şöyle diyor: "işler yolunda"
