kendimi bir avm de film izleyebilecek kadar sansli buldum bir anda, hic bir sorunum kalmamisti. babami kaybettigimi bile unutabilirdim. nasil oldu anlamadim. o kadar sansliydim ki bes para etmez bir adamin namlusunun ucunda degildim, ailemden kilometrelerce uzakta...
ben bu filmi izleyip, zorunlu empatimi gerceklestirirken birileri yine o karakolu bekliyordu bes para etmez bir adamin namlusunun ucunda...
ben burda bu filmi izleyebileyim diye o namlunun ucundaydi o korpecik hayat... o namluyla karsilastirilamaz derecede masum ve sicak...
filme herhangi bir sifat yakistirmayacagim cunku benim icin sifatlar ustu birseydi bu... filmi izledikten sonra aklımda söz kalmadı. Nutkum tutuldu. Nefesim boğazıma düğümlendi. ben nefes almadan izledim "nefes"i...
